Nihai mutluluk: Bula Fiji

Fiji'de, Tom Hanks'in Cast Away filminin çekildiği Monuriki Adası'na 5-10 mil uzaklıktaki Mana Adası'nda kaldım. Biliyorsunuz, adamcağız 5 sene o adada mahsur kaldı, harap oldu. Takdir edersiniz ki bizim adada da benzer şekilde teknolojik nimetler hak getire durumunda olduğu ve bir miktar da ben ense tabir edilen modda olduğum için siteyi anca güncelleyebiliyorum.
İçerdiği metaforlarla, "Biri Bizi Gözetliyor" türevi röntgenci garip televizyon programlarına yaptığı eleştirisel bakışla ve Jim Carrey'nin unutulmaz performansıyla favori filmlerin arasında yer alan Truman Show'da, Truman nihai mutluluk noktası olarak Fiji'yi görür, tüm film boyunca oraya kaçmak ister. Ben de o filmi gördüm göreli burasının ne menem bir yer olduğunu merak eder dururum.(-dum)
Truman, haklısın. Nihai mutluluk burada. İnsan, dünyada böyle bir cennet köşe varken diğer noktalarda biz hayatı niye heba ediyoruz diye düşünmüyor değil.
Mana Adası halkı bir gününü şöyle geçiriyor. Sabah 8 gibi kalkılıyor. Yüzün gözün açılması için, Bob Marley & Reggae tarzı pasifik halk müziği yayını yapan bir radyo açılıyor. Kahvaltı yapılıyor. Kahvaltı sonrası, hindistan cevizi toplanıyor. Bu esnada, metrelerce öteden geçen bir arkadaşa garip Fiji dilinde laf atılıyor, kinayeli bir gönderme yapılıyor. Karşı taraf altta kalmayıp lafı gediğine koyuyor. Herkes olan bitene gülüyor, yollarına devam ediyorlar. Ardından denize girip serinleniliyor. Öğle yemeği sohbet ve gülüşmeler arasında 2 saat kadar sürüyor. Yemeği fazla kaçıranlar, fazla değil birkaç metre ötedeki gölgelik bir alana kıvrılıp kestiriyorlar. Uyanınca devam eden sohbete tekrar katılıyorlar. Bu esnada, saatlerdir anadan doğma denizde oynaşan çocuklara "Yavrum, evladım" demek kar etmeyince, bakıyorlar olacak gibi değil, elbiselerle direkt denize giriyorlar, maaile eğleşiyorlar. Akşam yemeği öncesi morfin gibi ağız buran yerel içki kava içiliyor, güzelleşiliyor. Sanıyorum narkotik özellikler var bu içkide ki ağız derhal hissizleşiyor. Bir paket aldım, isteyene döndüğümde ikram edebilirim. Yemek yenip evlere gidiliyor. Hava kararınca, günün yorgunluğunu atmak üzere kumsal üzerindeki bara gidiliyor, yabancı turistlerle elele dans edilip rahatlanılıyor. Evlere gidilip yatılıyor...
Benim de hayatım pek farklı değildi açıkcası adada kaldığım 5 gün içerisine. Gece gündüz sıcak hava, gece gündüz hamam suyu deniz, sessizlik, palmiye ağaçlari, bembeyaz kumsal, topu topu 40-50 m açıktaki rengarenk balıkların cirit attığı resiflerde şnorkelle dolanmalar derken cennet yaşantısı geçti gitti.
Böyle bir yaşantının içinde ve daimi sıcak havada Fijililer doğaldır ki düşük gelirli olmalarına, Suva’daki gelgit yapan askeri darbeye, herhangi bir probleme aldırmıyorlar, mutlu güleryüzlü yaşayıp gidiyorlar.
Her geçen Fijili -istisnasız- "Bula" (Fijice merhaba) demeden geçmedi. Güzel insanlar, güzel hava, güzel deniz, güzel ülke. Hoşçakal Fiji! Umuyorum sana yine "bula" demek nasip olur.
(Not: Böylelikle seyahatin ikinci ayağı Okyanusya da bitmiş oldu. Şu anda 4,5 ay sürecek G. Amerika seyahatine başlamak üzere Auckland Havaalanı’ndayım. Az sonra Santiago’ya (Şili) uçacağım.)

Auckland - Yeni Zellanda